Σάββατο 29 Μαρτίου 2008

Η εκπαίδευση εκτός συζήτησης

Η εκπαίδευση δεν είναι ένα από τα θέματα που θα συζητήσουν οι τεχνικές επιτροπές που σχηματίστηκαν μέσα από τις αποφάσεις της συνάντησης Χριστόφια- Ταλάτ. Λογικά λοιπόν φαίνεται να αποδέχονται αμφότεροι ότι η εκπαίδευση θα είναι ξεχωριστή ευθύνη της κάθε κοινότητας και δεν υπάρχει κάτι που πρέπει να συζητηθεί. Αυτό μπορεί να σημαίνει στη χειρότερη περίπτωση τη συνέχιση της καλλιέργειας του φόβου, της αντιπάθειας και της εχθρότητας ανάμεσα σε Ελληνοκυπρίους και Τουρκοκυπρίους και στην καλύτερη περίπτωση ένα φαινόμενο παρόμοιο με τη κατάσταση που ισχύει στον Καναδά ή στην Ελβετία (όπου ουσιαστικά οι διαφορετικές κοινότητες δεν διατηρούν ιδιαίτερους δεσμούς μεταξύ τους).

Οι κίνδυνοι και στις δύο περιπτώσεις είναι υπαρκτοί και δυστυχώς δεν φαίνεται να τους λαμβάνει κανείς υπόψη. Και στις δύο περιπτώσεις μένει ανοικτός ο δρόμος στο μέλλον για αποσχιστικές διεκδικήσεις (ακόμα και στον Καναδά που ευημερεί υπάρχουν έντονες φωνές υπέρ της ανεξαρτησίας του γαλλόφωνου Κεμπέκ). Και οι δύο μας αφήνουν και πάλι στο έλεος των πολιτικών καταστάσεων στην Ελλάδα και την Τουρκία (που ίσως σε κάποια στιγμή στο μέλλον να ευνοούν και πάλι τη σύγκρουση) ή της κάθε ομάδας Ελληνοκύπριων ή Τουρκοκύπριων τσόγλανων που θα την δουν σε κάποια φάση εθνοσωτήρες και θα θέλουν να επιβάλουν με τα όπλα τις απόψεις τους.

Η εκπαίδευση χρησιμοποιήθηκε στη Κύπρο (και φυσικά και σε ολόκληρο σχεδόν τον κόσμο) για να δημιουργήσει εθνικές ταυτότητες και να φτιάξει πατριώτες. Σε πολλές περιπτώσεις αυτό έφερε ταυτόχρονα και τη μισαλλοδοξία και τον σωβινισμό. Είναι παράλογο τώρα που ζητούμε την συμφιλίωση και την αλληλοκατανόηση να την αφήνουμε έξω από τη συζήτηση.

Τετάρτη 26 Μαρτίου 2008

Καλό ταξίδι!


«Μόνο στην Κύπρο γίνονται αυτά». Αυτή είναι μια κλασσική ατάκα όσων θέλουν να παραπονεθούν για τα κακώς έχοντα στο νησί. Ταυτόχρονα διάφορα επίθετα χρησιμοποιούνται από Κύπριους για να περιγράψουν τους Κυπρίους ως κοινωνική ομάδα. Αμπάλατοι, αγράμματοι, χώρκατοι , είναι μόνο μερικά από αυτά. Μια άλλη χιλιοειπωμένη κουβέντα είναι η εξής: «Ουφ, βαρέθηκα μες την Κύπρο.». Σε όλους αυτούς εισηγούμαι να πάρουν τις βαλίτσες τους και να πάνε στο καλό (τώρα με τις αεροπορικές εταιρείες ευκαιρίας τα εισιτήρια είναι πάμφθηνα).

Κακά υπάρχουν στο τόπο μας, όπως υπάρχουν σε όλο τον κόσμο. Υπάρχουν και πολλά καλά όμως, που μόνο όταν αποβάλουμε τον αρχοντοχωριάτισμό και την ξενομανία που μας διακατέχει, μπορούμε να δούμε. Όποιοι έχουν όρεξη να κάνουν κάτι για να αλλάξουν αρνητικές καταστάσεις, ας πιάσουν δουλειά. Οι υπόλοιποι ας την κάνουν για τις ουτοπίες τις οποίες αναπολούν και να μας αφήσουν.

Όταν κάποιος απαξιώνει την Κύπρο και τους ανθρώπους της συζητώντας το με γνωστούς και φίλους, μικρό το κακό. Όπως ένας έφηβος που ανακαλύπτει τον μοναχικό έρωτα, δεν ενοχλεί κανένα. Όταν όμως με αυτή τη στάση κάποιοι ζητούν χώρο στα ράδια, τις τηλεοράσεις και τα έντυπα, τότε μιλούμε για βιασμό την νοημοσύνης μας και το πράγμα καταντά επικίνδυνο.

Σάββατο 22 Μαρτίου 2008

Los libertadores no existen...

"Δεν υπάρχουν ελευθερωτές. Οι λαοί απελευθερώνονται από μόνοι τους" (Ερνέστο Γκεβάρα).
Ας μην περιμένουμε λοιπόν μόνο από τον Χριστόφια και τον Ταλάτ ή τα Ηνωμένα Έθνη και την ΕΕ να επανενώσουν τον τόπο μας. Αυτό είναι δουλειά όλων των Κυπρίων. Αν δεν το θέλουμε πραγματικά, δεν θα πετύχει όπως δεν πέτυχε ούτε την προηγούμενη φορά. Αν πάλι το θέλουμε τότε κανένας δεν μπορεί να μας σταματήσει.

Παρασκευή 21 Μαρτίου 2008

Πάμε...

Ξεκίνησα αυτό το blog ένα μήνα πριν αλλά μέχρι σήμερα δεν έγραψα γραμμή. Για την ακρίβεια είχα ξεχάσει ότι υπήρχε καν. Το θυμήθηκα σήμερα καθώς μιλούσα με ένα καλό φίλο που ξεκίνησε σήμερα το δικό του blog και με τον οποίο είχαμε χαθεί για κάποια χρόνια. Ξαναβρεθήκαμε φέτος το καλοκαίρι, ξαναχαθήκαμε λίγο γιατί έφυγα για τη Λόντρα και ξαναβρεθήκαμε πριν καμιά εβδομάδα μέσα από το MSN. Άντρο, φιλούι μου, ελπίζω να τα καταφέρουμε τούτη τη φορά και να μην χαθούμε και πάλι.
Θα γράφω (ελπίζω) λοιπόν εδώ τους δικούς μου μονολόγους, προσπαθώντας να μην ξεχνώ ότι υπάρχει περίπτωση να τους διαβάσουν κι άλλοι εκτός από μένα. Έτσι θα αποφύγω ελπίζω τις διάφορες μ...ες που σκεφτόμαστε αλλά δεν πρέπει να τις λέμε, γιατί δεν έχουν καμιά αξία και πολλές φορές μπορούν να τις σκεφτούν και οι υπόλοιποι χωρίς την βοήθειά μας.