Ήταν εκείνη τη νυκτιά που φύσαγε ο Βαρδάρης

Ο Βαρδάρης δεν φύσαγε απόψε, όχι τουλάχιστον στη Λόντρα. Πρώτα μπήκε ο Βασίλης. Μεγάλωσε πια και μαζί φαίνεται να μεγάλωσε και η μύτη του. Ήταν απλά ο Βασίλης που ξέραμε πάντα, ο άνθρωπος που αν τραγουδούσε στα Αγγλικά θα ήταν ένας από τους μεγαλύτερους ροκάδες τους κόσμου (όπως είπε κάποτε ο Chris De Burgh). Μετά ήρθε ο Χρήστος ο Θηβαίος. Στα τόσα χρόνια που ακούω τη μουσική αυτών των τυπάδων με τα μακρυά μαλλιά και τα τραγούδια που όλοι σιγοψιθυρίζουν αλλά ποτέ δεν θα γίνουν σουξέ, ήταν πρώτη φορά που τον έβλεπα να παίζει ζωντανά. Ο άνθρωπος είναι γεννημένος για να τραγουδά και φαίνεται ότι νιώθει ευλογημένος που μπορεί να το κάνει. Αποκορύφωμα τα δάκρυα του καθώς τραγουδούσαν το "Σαλονίκη". Όσο υπάρχουν άνθρωποι που δακρύζουν απλά επειδή τραγουδούν, ο κόσμος θα είναι ωραίος.
Άντε και καλή αντάμωση!

Έχουμε δρόμο μπροστά μας ακόμα

Και ενώ γιορτάζαμε που άνοιξε επιτέλους η Λήδρας, αθυμηθήκαν κάτι τσαούσϊες να μπουν να σταθούν μες τη νεκρά σαν τα αγγούρκα. Φυσικά δεν ήρθαν μόνοι τους. Κάποιος/ οι τους διέταξαν να το κάνουν. Βρήκαν λοιπόν την ευκαιρία και αρκετοί από τη δική μας πλευρά (αλήθεια θα σταματήσουμε ποτέ να μιλούμε για πλευρές;) να αρχίσουν να μουρμουρούν, και από μέσα τους ίσως και να χαίρονται, γιατί για ακόμα μια φορά φταιν οι Τούρτζιοι. Έχω μάλιστα την υποψία ότι ο Δημήτρης έπεσε στους βούρους να έρτει πίσω, όχι τόσο για να δει από κοντά τι γίνεται, όσο για να κουμαντάρει αυτούς τους τελευταίους που ήταν έτοιμοι να τα κλείσουν όλα.
Τέτοια καραγκιοζιλίκια θα γίνουν κι άλλα, και από τις δύο πλέυρές. Ας έχουμε το νου μας λοιπόν να μην τα κάνουμε θάλασσα και πάλι.

Άνοιξε...

Άνοιξε επιτέλους. Το κυπριακό φυσικά δεν λύθηκε, αλλά ο συμβολισμός είναι ξεκάθαρος. Πάμε για μια νέα προσπάθεια. Τα πράγματα δεν είναι εύκολα, ποτέ δεν ήταν και ποτέ δεν θα είναι. Αυτό όμως δεν μας απαλλάσσει από την ευθύνη της συνεχούς προσπάθειας. Ατε και μέχρι να κατέβω Κύπρο να μπορώ να περνώ από τη Λήδρας στο Λοκματζή με το ποδήλατο χωρίς να πιάνω στόπερ!!!