Ήταν εκείνη τη νυκτιά που φύσαγε ο Βαρδάρης

Ο Βαρδάρης δεν φύσαγε απόψε, όχι τουλάχιστον στη Λόντρα. Πρώτα μπήκε ο Βασίλης. Μεγάλωσε πια και μαζί φαίνεται να μεγάλωσε και η μύτη του. Ήταν απλά ο Βασίλης που ξέραμε πάντα, ο άνθρωπος που αν τραγουδούσε στα Αγγλικά θα ήταν ένας από τους μεγαλύτερους ροκάδες τους κόσμου (όπως είπε κάποτε ο Chris De Burgh). Μετά ήρθε ο Χρήστος ο Θηβαίος. Στα τόσα χρόνια που ακούω τη μουσική αυτών των τυπάδων με τα μακρυά μαλλιά και τα τραγούδια που όλοι σιγοψιθυρίζουν αλλά ποτέ δεν θα γίνουν σουξέ, ήταν πρώτη φορά που τον έβλεπα να παίζει ζωντανά. Ο άνθρωπος είναι γεννημένος για να τραγουδά και φαίνεται ότι νιώθει ευλογημένος που μπορεί να το κάνει. Αποκορύφωμα τα δάκρυα του καθώς τραγουδούσαν το "Σαλονίκη". Όσο υπάρχουν άνθρωποι που δακρύζουν απλά επειδή τραγουδούν, ο κόσμος θα είναι ωραίος.
Άντε και καλή αντάμωση!