Πάμε...

Ξεκίνησα αυτό το blog ένα μήνα πριν αλλά μέχρι σήμερα δεν έγραψα γραμμή. Για την ακρίβεια είχα ξεχάσει ότι υπήρχε καν. Το θυμήθηκα σήμερα καθώς μιλούσα με ένα καλό φίλο που ξεκίνησε σήμερα το δικό του blog και με τον οποίο είχαμε χαθεί για κάποια χρόνια. Ξαναβρεθήκαμε φέτος το καλοκαίρι, ξαναχαθήκαμε λίγο γιατί έφυγα για τη Λόντρα και ξαναβρεθήκαμε πριν καμιά εβδομάδα μέσα από το MSN. Άντρο, φιλούι μου, ελπίζω να τα καταφέρουμε τούτη τη φορά και να μην χαθούμε και πάλι.
Θα γράφω (ελπίζω) λοιπόν εδώ τους δικούς μου μονολόγους, προσπαθώντας να μην ξεχνώ ότι υπάρχει περίπτωση να τους διαβάσουν κι άλλοι εκτός από μένα. Έτσι θα αποφύγω ελπίζω τις διάφορες μ...ες που σκεφτόμαστε αλλά δεν πρέπει να τις λέμε, γιατί δεν έχουν καμιά αξία και πολλές φορές μπορούν να τις σκεφτούν και οι υπόλοιποι χωρίς την βοήθειά μας.