Η εκπαίδευση εκτός συζήτησης

Η εκπαίδευση δεν είναι ένα από τα θέματα που θα συζητήσουν οι τεχνικές επιτροπές που σχηματίστηκαν μέσα από τις αποφάσεις της συνάντησης Χριστόφια- Ταλάτ. Λογικά λοιπόν φαίνεται να αποδέχονται αμφότεροι ότι η εκπαίδευση θα είναι ξεχωριστή ευθύνη της κάθε κοινότητας και δεν υπάρχει κάτι που πρέπει να συζητηθεί. Αυτό μπορεί να σημαίνει στη χειρότερη περίπτωση τη συνέχιση της καλλιέργειας του φόβου, της αντιπάθειας και της εχθρότητας ανάμεσα σε Ελληνοκυπρίους και Τουρκοκυπρίους και στην καλύτερη περίπτωση ένα φαινόμενο παρόμοιο με τη κατάσταση που ισχύει στον Καναδά ή στην Ελβετία (όπου ουσιαστικά οι διαφορετικές κοινότητες δεν διατηρούν ιδιαίτερους δεσμούς μεταξύ τους).

Οι κίνδυνοι και στις δύο περιπτώσεις είναι υπαρκτοί και δυστυχώς δεν φαίνεται να τους λαμβάνει κανείς υπόψη. Και στις δύο περιπτώσεις μένει ανοικτός ο δρόμος στο μέλλον για αποσχιστικές διεκδικήσεις (ακόμα και στον Καναδά που ευημερεί υπάρχουν έντονες φωνές υπέρ της ανεξαρτησίας του γαλλόφωνου Κεμπέκ). Και οι δύο μας αφήνουν και πάλι στο έλεος των πολιτικών καταστάσεων στην Ελλάδα και την Τουρκία (που ίσως σε κάποια στιγμή στο μέλλον να ευνοούν και πάλι τη σύγκρουση) ή της κάθε ομάδας Ελληνοκύπριων ή Τουρκοκύπριων τσόγλανων που θα την δουν σε κάποια φάση εθνοσωτήρες και θα θέλουν να επιβάλουν με τα όπλα τις απόψεις τους.

Η εκπαίδευση χρησιμοποιήθηκε στη Κύπρο (και φυσικά και σε ολόκληρο σχεδόν τον κόσμο) για να δημιουργήσει εθνικές ταυτότητες και να φτιάξει πατριώτες. Σε πολλές περιπτώσεις αυτό έφερε ταυτόχρονα και τη μισαλλοδοξία και τον σωβινισμό. Είναι παράλογο τώρα που ζητούμε την συμφιλίωση και την αλληλοκατανόηση να την αφήνουμε έξω από τη συζήτηση.